Als mijn broer Jules niet te bereiken is belt mijn 82-jarige moeder mij op als er iets mis gaat in haar digitale huishouden. Ze mag dan een vitale tachtiger zijn: de wonderen der computer ontaarden steevast in wilde paniek bij mijn arme moeke als het niet naar haar zin functioneert. Nou is Jules een echte vakman als het gaat om Microsoft Windows en het daaraan verbonden PC universum. Helaas voor mij en mijn ma is hij een weekje naar het zonnige Nice en de dekking daar schijnt extreem slecht te zijn en is daardoor helaas niet bereikbaar, zo verzekert hij mij.
Als vervelende Apple-snob zijnde probeer ik in het dagelijks leven zo ver mogelijk uit de buurt te blijven van Windows (Satan’s Eigen Besturingsysteem) maar het zet mij wel op achterstand als ze uit pure armoede dan maar Vincenzo’s Helpdesk belt. Natuurlijk wil ik niet lullig doen want moeders zit toch maar mooi achter de computer en dat kunnen veel van haar generatiegenoten niet zeggen. Bovendien heeft ze mij ooit leren poepen op een potje dus ik ben haar wel wat verschuldigd, lijkt me zo.
Het installeren van drivers leerden wij al in de zandbak maar leg het maar eens helder uit via de telefoon aan een overhitte bejaarde. Als ze belt met de mededeling dat bijvoorbeeld de printer het niet doet maak ik mij op voor een moeizame exercitie vol misverstanden en irritatie. De beschrijving van wat ze allemaal op haar scherm ziet blinkt mijn inziens te weinig uit in relevantie. Ik geef toe: wat betreft klantvriendelijkheid heb ík dan weer een hoop te leren, terwijl mijn moeder juist onvermoeibaar en enthousiast alles gaat opnoemen wat ze aan abracadabra op haar scherm te zien krijgt. Bij voorkeur terwijl ik aan het uitleggen ben. Dat vergt geduld van de helpdeskmedewerker van dienst, en geduld is niet mijn sterkste eigenschap moet ik helaas erkennen.
Maar ja, de afgelopen week krijg ik dan weer een ontroerend, door haar zelf geprint en opgemaakt, kaartje in de brievenbus. Alle irritatie verdwijnt als sneeuw voor de zon en ik moet altijd weer lachen om haar eigen beeldmerk (“Toos van Leest Factory”) dat de kaartjes siert. De helpdeskmedewerker belooft bij deze plechtig de volgende keer gewoon weer aardig te doen als haar scanner, printer of iPad ontploft.
 |
| Mijn moeders' beeldmerk |
Als vervelende Apple-snob zijnde probeer ik in het dagelijks leven zo ver mogelijk uit de buurt te blijven van Windows (Satan’s Eigen Besturingsysteem) maar het zet mij wel op achterstand als ze uit pure armoede dan maar Vincenzo’s Helpdesk belt. Natuurlijk wil ik niet lullig doen want moeders zit toch maar mooi achter de computer en dat kunnen veel van haar generatiegenoten niet zeggen. Bovendien heeft ze mij ooit leren poepen op een potje dus ik ben haar wel wat verschuldigd, lijkt me zo.
Het installeren van drivers leerden wij al in de zandbak maar leg het maar eens helder uit via de telefoon aan een overhitte bejaarde. Als ze belt met de mededeling dat bijvoorbeeld de printer het niet doet maak ik mij op voor een moeizame exercitie vol misverstanden en irritatie. De beschrijving van wat ze allemaal op haar scherm ziet blinkt mijn inziens te weinig uit in relevantie. Ik geef toe: wat betreft klantvriendelijkheid heb ík dan weer een hoop te leren, terwijl mijn moeder juist onvermoeibaar en enthousiast alles gaat opnoemen wat ze aan abracadabra op haar scherm te zien krijgt. Bij voorkeur terwijl ik aan het uitleggen ben. Dat vergt geduld van de helpdeskmedewerker van dienst, en geduld is niet mijn sterkste eigenschap moet ik helaas erkennen.
Maar ja, de afgelopen week krijg ik dan weer een ontroerend, door haar zelf geprint en opgemaakt, kaartje in de brievenbus. Alle irritatie verdwijnt als sneeuw voor de zon en ik moet altijd weer lachen om haar eigen beeldmerk (“Toos van Leest Factory”) dat de kaartjes siert. De helpdeskmedewerker belooft bij deze plechtig de volgende keer gewoon weer aardig te doen als haar scanner, printer of iPad ontploft.
Reacties
Een reactie posten