Leest meer!

Goed Onderhoud is het credo als het gaat om onze tanden: serieus poetsen en regelmatig tandartsbezoek wordt er dan ook vroeg ingeramd bij den Nederlandsche jeugd. Bij mij, de onnozele, kwam die boodschap kennelijk niet helemaal over. Hoewel ik als kind blijmoedig mijn tanden poetste zat er zo rond mijn 17e al een karrenvracht aan amalgaam in mijn gebit. Mijn afgewogen dieet in die dagen (dat voor een te groot deel bestond uit cola en speculaas) heeft er ongetwijfeld toe bijgedragen dat er eigenlijk niet echt tegenaan viel te poetsen. En net als menig ander kind scheet ik in mijn broek voor de tandarts. Het eerste wat ik dan ook deed toen ik op mijn 18e op kamers ging was mijn halfjaars controle wegbezuinigen. Ook ging ik per direct van school waardoor ik de tijd kreeg een gedegen onderzoek op te starten naar de schadelijke gevolgen van hasj en coke (lees: https://vincentvanleest.blogspot.com/2017/06/wazige-dagen.html ). Kortom, zelfdestructie werd gedurende een jaar of vier mijn leve...

In verband met het Nationale Hitteplan zijn Gemma en ik, haar zonen Boris en Sam en mijn zoon Milos, afgereisd naar het precies 1 graad koelere Toscane. Wij gaan de hittegolf lekker uitzitten in Villa Tartufaia, in de heuvels van Toscane, nabij Arezzo. De hel die La Tartufaia heet... Les 1 voor alle telefoonverslaafde toeristen: neem nooit je mobiel mee naar het zwembad. Misschien geldt het alleen voor mij, want Butterfingers Van Leest liet de zijne feilloos in de plomp lazeren. Enfin: drie dagen later, als ik mijn iPhone al 72 uur in een bak met cheap-ass droge rijst heb begraven om het vocht er aan te onttrekken, komt de wonderbaarlijke wederopstanding van mijn telefoon. Het griezelige is dat-ie nu beter functioneert dan voorheen. God’s wegen zijn wonderbaarlijk en ondoorgrondelijk. Mij hoor je evengoed niet klagen. Mijn broer Jules had me er al voor gewaarschuwd: Toscane is overweldigend mooi. Je kan geen haarspeldbocht passeren of er komt een nog mooier uitzicht. Veel wild ...

Broer Jules en ik hebben goeie herinneringen aan onze roadtrips van vroeger. Tuurlijk waren er wel eens incidentjes van relationele aard (ik noem een bergweg in de Franse Alpen waar ik enige tijd chaggerijnig heb wortel geschoten nadat ik uit de auto was gezet vanwege een opmerking over zijn sportieve rijstijl) maar de goede vibes overheersen onmiskenbaar. Waar het kennelijk ooit begonnen is, kwa Van Leesten Jules’ zoon Oscar en mijn zoon Milos zijn opgegroeid met onze sterke verhalen over deze trips. In het kader van een stukje extended opvoeding (de zoontjes zijn inmiddels 23 en 32) lag een roadtrip met ons vieren dan ook voor de hand. De keus viel op het Vlaamse Mechelen. Het is een handzaam stadje met een lange geschiedenis en veel oogverblindende ouwe gebouwen). Ook de Sint-Romboutskathedraal mag er zijn, hoewel de toren nog wacht op een paar handige Polen die hem willen afbouwen. En het is een echte bierstad: een overweging die heus niet alleen de reden was dat we er heen ...

Omdat Nederland in de greep is van de Siberische Beer (zoals een hysterische weerman het vorstinvalletje van dit moment noemt) zijn Gemma en ik vanochtend fijn een stukje naar de Portugese Algarve gevlogen. Geen zin in dat eeuwige elfstedengeouwehoer en gevoelstemperatuurgeneuzel. Vanochtend appt Joyce, het dappere nichtje van Gemma, dat ze bij 30 graden vorst aan het snowboarden is op één of andere vrieskisthelling in fucking Oostenrijk. Dat is pas koud, lijkt mij. Remains of the day Maar goed: karma is a bitch, want het weer houdt hier niet over. Het dooit weliswaar flink, maar de gestaag neerdenderende lauwe regen is toch ook weer niet een onverdeeld genoegen. “Vanochtend scheen de zon nog!”, appt importlocal Aart. Hij is duidelijk ontdaan dat we slecht weer hebben meegenomen. “De hele winter is het hier prachtig geweest!”. De volgende keer nemen we weer gewoon drop en frikandellen mee. De rayonhoofden van Fuseta zijn al sinds de laatste ijstijd niet meer in actie gekomen. D...

Vanochtend werd ik dankzij de Dienst Herinneringen van Facebook attent gemaakt op het feit dat ik precies twee jaar geleden in het Spaanse Malaga was. “Nou en?”, denkt u terecht. Echter: als chronisch aandachtsorgel zijnde heb ik de onbedwingbare neiging om mijn Andalusische overdenkingen met jullie te delen. Gemma en ik besloten begin 2016 dat er nodig wat vitamine D moest worden bijgetankt om de bleke winterwangen wat op te fleuren. Op naar Spanje dus en gelukkig deed de Zuid-Spaanse zonnekust ook in het holst van de winter van 2016 haar naam eer aan. Bovendien vielen we met onze feestneuzen in de boter. Malaga bleek veranderd in het Oeteldonk van Andalusië want het was carnaval! Dat betekent hordes verklede gezinnen op de straten en een spectaculaire lichtversiering over de gehele lengte van de Calle de Marqués de Larios (wie kent het niet?). Op het grote podium op de Place de la Consticiuon werd 's middags uitbundig Kindercarnaval gevierd. Groepen blagen, schattig verkleed ...

Van alle infantiele obsessies die ik heb is die voor sneeuw toch wel behoorlijk excentriek. Ik begin met deze ontboezeming omdat de sneeuwkoorts oploopt nu de meteorologen voor het komende weekeinde een aantal vlokken voorspellen. Code Rood Inmiddels ben ik op de leeftijd dat ik warm zomerweer prefereer: mijn ouwe botten functioneren nou eenmaal beter bij een graadje of 33. Toch kan ik enige opwinding niet ontkennen als die rooie weergod van het journaal een wondere witte wereld belooft. God mag weten waar die fascinatie vandaan komt. Ik hou het er maar op dat ik in mijn vorige leven waarschijnlijk een gezellige sneeuwpop ben geweest. Toch zal ik bijvoorbeeld niet snel op wintersport gaan. Hoewel ik louter vrolijke verhalen hoor van vrienden die in september al ongeduldig de dagen aftellen vooraleer ze weer aangeschoten van de zwarte piste kunnen afrollen, heeft deze tak van vermaak me nooit echt wat geleken (met uitzondering dan misschien van dat aangeschoten worden). Wat ...

Voorjaar 1983 wilde het toeval dat zowel mijn verkering als die van mijn broer Jules ongeveer op hetzelfde moment uitgingen. Na al het gemiezer van de maanden daarvoor wilden we om die reden allebei graag even de zinnen verzetten. Mijn broer stelde voor om weer zo’n gezellige roadtrip te gaan doen: dat hadden we twee jaar daarvoor ook gedaan en dat was ons uitstekend bevallen. Het concept van net zolang doorkarren totdat je de Middellandse Zee inrijdt was even simpel als uitdagend, zeker voor Edese jongens die niet veel gewend waren. In die jaren had Jules zijn zaken al goed voor elkaar: een baan, een fijne flat en een Alfa Giulia met notenhouten stuur. Ik was kunstacademiestudentje en het ontbrak mij aan de spreekwoordelijke nagel om mijn kont te krabben: mijn broer bood mij echter de gelegenheid om de tijdelijke treurigheid te ontvluchten. Jules was toen al wat verder gevorderd in het groots en meeslepend leven dan ik en hij had het briljante idee opgevat om - voordat we richt...