Ik ben opgegroeid met klassieke muziek. Mijn vader was een liefhebber en op de zondagochtenden dat we nog het gezin Van Leest vormden kon ik bij het ontwaken vanuit mijn bed al bepalen hoe de vlag er stemmingtechnisch bij hing. Een hoornconcert van Mozart betekende: niet om over naar huis te schrijven. Zo zou die ouwe het zelf hebben geformuleerd. Ik zou zijn bui liever omschrijven als chaggerijnig en de rest van de zondag zou het regenen en op z'n best tenenkrommend saai zijn.
Ongewild kreeg ik thuis veel klassieke muziek mee maar naarmate ik opgroeide, mijn ouders scheidden en pa op zichzelf ging wonen, veranderde de playlist in ons gebroken gezinnetje in Gematigd Modern. The Dubliners, The Beatles, The Eagles, ELO, Steely Dan, jazzrock en dixieland... Dat laatste was geen onverdeeld genoegen maar mijn moeder werd er blij van dus wie was ik om te gaan lopen zeiken? Alles beter dan een hoornconcert op zondagochtend.
In 1984 keerde de klassieke muziek terug in mijn bewustzijn. De film Amadeus van regisseur Milos Forman, over Wolfang Amadeus Mozart, maakte nogal indruk. De film is nauwelijks gebaseerd op ware feiten maar who cares? De muziek was fantastisch (Die Mozart kan een hele grote worden!). Ineens ging ik voor m'n lol, uit vrije wil, klassiek draaien! Misschien was het een muzikaal stockholmsyndroom...
Begin 1986 zag ik in De Reehorst voor het eerst een live opvoering van een opera van Mozart. In die tijd schreef ik theater-recensies voor het onvolprezen nieuwsblad Ede-Stad. Ik ging met mijn toenmalige vriendin Anja en die was hoogzwanger van onze eerste. We hadden al besloten dat als het een jongetje zou worden hij Milos zou gaan heten, als eerbetoon aan Amadeus-regisseur Milos Forman. De opgevoerde opera was Cosi Fan Tutte (Vrij vertaald: De vrouwtjes, zo zijn ze...), een Theater van de Lach-verhaal, maar met zulke mooie muziek dat het slappe verhaaltje verheven poëzie wordt. De opvoering was door een obscuur oostblok-ensemble waarbij het een en ander fout ging maar dat bomde niet: we vonden het prachtig!
Inmiddels is zoon Milos een ouwe man van 30. Afgelopen zondag zag en hoorde ik voor het eerst sinds die uitvoering in De Reehorst weer eens live een opera. In het Verona van de Veluwe, oftewel het geheel gerenoveerde Openluchttheater Ede, werd Die Zauberflöte van Mozart opgevoerd. Het werd een onvergetelijke opvoering: mooie muziek, fijn orkest, prachtige zang, heerlijk temperatuurtje en dat alles voor een vriendelijk prijsje...
Vanuit Oeganda, waar Milos momenteel werkt en studeert, kreeg ik vanochtend een appje: "Hoe was De Zuipfluit?". Typisch gevalletje Van Leest-humor. De Zuipfluit werd door mij gekwalificeerd met een "7,5". Dat klinkt aan de lage kant, maar ik weet dat Milos geen hogere cijfers geeft, dus eigenlijk is het de hoogst mogelijke score.
Ongewild kreeg ik thuis veel klassieke muziek mee maar naarmate ik opgroeide, mijn ouders scheidden en pa op zichzelf ging wonen, veranderde de playlist in ons gebroken gezinnetje in Gematigd Modern. The Dubliners, The Beatles, The Eagles, ELO, Steely Dan, jazzrock en dixieland... Dat laatste was geen onverdeeld genoegen maar mijn moeder werd er blij van dus wie was ik om te gaan lopen zeiken? Alles beter dan een hoornconcert op zondagochtend.
 |
| Tom Hulce als Mozart in "Amadeus" uit 1984 van Milos Forman |
Begin 1986 zag ik in De Reehorst voor het eerst een live opvoering van een opera van Mozart. In die tijd schreef ik theater-recensies voor het onvolprezen nieuwsblad Ede-Stad. Ik ging met mijn toenmalige vriendin Anja en die was hoogzwanger van onze eerste. We hadden al besloten dat als het een jongetje zou worden hij Milos zou gaan heten, als eerbetoon aan Amadeus-regisseur Milos Forman. De opgevoerde opera was Cosi Fan Tutte (Vrij vertaald: De vrouwtjes, zo zijn ze...), een Theater van de Lach-verhaal, maar met zulke mooie muziek dat het slappe verhaaltje verheven poëzie wordt. De opvoering was door een obscuur oostblok-ensemble waarbij het een en ander fout ging maar dat bomde niet: we vonden het prachtig!
Inmiddels is zoon Milos een ouwe man van 30. Afgelopen zondag zag en hoorde ik voor het eerst sinds die uitvoering in De Reehorst weer eens live een opera. In het Verona van de Veluwe, oftewel het geheel gerenoveerde Openluchttheater Ede, werd Die Zauberflöte van Mozart opgevoerd. Het werd een onvergetelijke opvoering: mooie muziek, fijn orkest, prachtige zang, heerlijk temperatuurtje en dat alles voor een vriendelijk prijsje...
Vanuit Oeganda, waar Milos momenteel werkt en studeert, kreeg ik vanochtend een appje: "Hoe was De Zuipfluit?". Typisch gevalletje Van Leest-humor. De Zuipfluit werd door mij gekwalificeerd met een "7,5". Dat klinkt aan de lage kant, maar ik weet dat Milos geen hogere cijfers geeft, dus eigenlijk is het de hoogst mogelijke score.
Reacties
Een reactie posten