Dat mijn ouders in 1973 gingen scheiden was een verstandig besluit. Niet dat ze een hekel aan elkaar hadden maar omdat pa de Griekse Beginselen aanhing bleek een hetero huwelijk op de lange duur onhoudbaar. Mij persoonlijk was zijn homoseksualiteit nooit opgevallen maar als kind werd ik sowieso niet gehinderd door een goed ontwikkeld opmerkingsvermogen. Zo speelde hij een keer Sinterklaas op de Openbare Basisschool De Sterrenberg (waarop mijn broer Jules en ik zaten) en ik was de enige van alle 38 leerlingen die niet door had dat het m'n vader was die zich verschool achter die witte baard, of zoals een klasgenootje en buurmeisje tegen haar ouders had opgemerkt: "Sinterklaas droeg dezelfde schoenen als meneer Van Leest".
Voordat mijn ouders de huwelijksidylle de nek omdraaiden werd eerst nog wel geëxperimenteerd met alternatieve huwelijksvormen. Deze leverden niet het gewenste resultaat op dus gingen ze uit elkaar.
Ik vond het al lang best: de jaren voordat de bijl viel waren voor alle vier geen onverdeeld genoegen geweest. Niet dat mijn ouders vaak ruzie maakten maar de sfeer was niettemin naargeestig geworden.
Mijn ouders kwamen een bezoekregeling overeen. Ze hadden al besloten dat mijn moeder de vaste zorg voor ons op zich nam: de zaterdagmiddagen echter zouden we doorbrengen bij onze pa. Dat bezoek bestond uit een vast programma. Aan het eind van de ochtend meldden wij ons bij zijn woning aan de Bergstraat, vervolgens aten we wat om daarna met z'n drieën downtown Ede te gaan uitchecken. Mijn vader had een aantal aandoenlijke eigenaardigheden: als hij bijvoorbeeld in een auto stapte viel hij binnen vijf seconden in een diepe slaap en we maakten hem pas wakker als-ie begon te “zeveren”, zoals hij dat zelf noemde. Een andere vaste waarde was dat als hij aan de wandel ging er door hem altijd een onbestemd liedje moest worden gezoemd. Dat laatste was voor Jules en mij het teken om vijf meter achter hem te gaan lopen: die zingende malloot kenden wij namelijk niet.
Vaste prik was het eten der sorbets bij Vonk’s Cafetaria in de Grotestraat, waarna de middag officieel werd afgesloten met de feestelijke overhandiging van 5 gulden per zoon (“Jullie traktement!”) zodat we weer welgevuld naar de Lunenburg konden terugfietsen. De liefde van pubers gaat vooral door de portemonnee dus ons hoorde je niet klagen. Overigens was het ook gewoon gezellig want zijn humeur was merkbaar opgeklaard na de scheiding.
Op die leeftijd vond ik het maar niks dat mijn vader “ineens” homo was. De "vieze flikker"-opmerkingen die jochies op die leeftijd onderling maken waren in één keer niet meer grappig en het dwong mij om genuanceerd te denken. Het was immers wel mijn vader en in die hoedanigheid de graadmeter voor alles op die leeftijd. Ik moet eerlijk zeggen dat me dat niet meeviel de eerste tijd. We werden dat jaar uitgenodigd voor een oudejaarsviering bij gezinnen waarvan de ouders om dezelfde reden waren gescheiden. Ik vond het een revelatie om te merken dat “dit” dus meer voor kwam. De kinderen uit die gezinnen gingen er in ieder geval een stuk volwassener mee om dan ik.
Inmiddels was mijn moeder aan het daten geslagen en zo ontmoette ze een aardige weduwnaar met twee dochters die toevallig dezelfde leeftijd hadden als Jules en ik. Jules had besloten dat ik de dikke mocht hebben en hij de leuke. Omdat Jules al een keer verkering had gehad dacht ik dat hij er verstand van had maar uiteindelijk koos ik toch liever voor een potje voetballen: dan maar geen verkering. De relatie tussen de man en mijn moeder liep na een paar maanden stuk en de dochters verdwenen daardoor eveneens uit beeld, zonder dat er sprake was van enige amoureuze interactie tussen de pubers.
Mijn ouders zijn altijd de beste vrienden gebleven. Hoewel mijn moeder het erg moeilijk heeft gehad de eerste jaren na de scheiding bleken de twee niet zonder elkaar te kunnen, overigens in de zuiver plantaardige zin van het woord. Zo gingen ze nog wel eens samen op vakantie en de hoogtijdagen verliepen altijd gezellig, ook als mijn vader een vriendje bij zich had.
Toen pa uiteindelijk ongeneeslijk ziek bleek in de zomer van 2006 besloten mijn ouders te hertrouwen, want de Van Leesten blijven onverbeterlijke romantici. Mijn moeder trok in bij mijn vader in het piepkleine appartementje aan de Amsterdamse Wallen. Daar heeft ze hem verzorgd tot aan zijn dood in maart 2007 en mijn moeder woont daar nu nog. Het is alleen een beetje jammer dat ze zich niet aan de afspraak hebben gehouden: toen ze bekend maakten te gaan hertrouwen stelden mijn broer en ik de strenge voorwaarde dat er dan wel een broertje of zusje bij moest komen maar dat is helaas niet gebeurd. Maar ja, je weet hoe het gaat met die ouders: je voedt ze op en dan krijg je dit…
Voordat mijn ouders de huwelijksidylle de nek omdraaiden werd eerst nog wel geëxperimenteerd met alternatieve huwelijksvormen. Deze leverden niet het gewenste resultaat op dus gingen ze uit elkaar.
Ik vond het al lang best: de jaren voordat de bijl viel waren voor alle vier geen onverdeeld genoegen geweest. Niet dat mijn ouders vaak ruzie maakten maar de sfeer was niettemin naargeestig geworden.
Mijn ouders kwamen een bezoekregeling overeen. Ze hadden al besloten dat mijn moeder de vaste zorg voor ons op zich nam: de zaterdagmiddagen echter zouden we doorbrengen bij onze pa. Dat bezoek bestond uit een vast programma. Aan het eind van de ochtend meldden wij ons bij zijn woning aan de Bergstraat, vervolgens aten we wat om daarna met z'n drieën downtown Ede te gaan uitchecken. Mijn vader had een aantal aandoenlijke eigenaardigheden: als hij bijvoorbeeld in een auto stapte viel hij binnen vijf seconden in een diepe slaap en we maakten hem pas wakker als-ie begon te “zeveren”, zoals hij dat zelf noemde. Een andere vaste waarde was dat als hij aan de wandel ging er door hem altijd een onbestemd liedje moest worden gezoemd. Dat laatste was voor Jules en mij het teken om vijf meter achter hem te gaan lopen: die zingende malloot kenden wij namelijk niet.
Vaste prik was het eten der sorbets bij Vonk’s Cafetaria in de Grotestraat, waarna de middag officieel werd afgesloten met de feestelijke overhandiging van 5 gulden per zoon (“Jullie traktement!”) zodat we weer welgevuld naar de Lunenburg konden terugfietsen. De liefde van pubers gaat vooral door de portemonnee dus ons hoorde je niet klagen. Overigens was het ook gewoon gezellig want zijn humeur was merkbaar opgeklaard na de scheiding.
 |
| Ad van Leest (1934-2007) |
Op die leeftijd vond ik het maar niks dat mijn vader “ineens” homo was. De "vieze flikker"-opmerkingen die jochies op die leeftijd onderling maken waren in één keer niet meer grappig en het dwong mij om genuanceerd te denken. Het was immers wel mijn vader en in die hoedanigheid de graadmeter voor alles op die leeftijd. Ik moet eerlijk zeggen dat me dat niet meeviel de eerste tijd. We werden dat jaar uitgenodigd voor een oudejaarsviering bij gezinnen waarvan de ouders om dezelfde reden waren gescheiden. Ik vond het een revelatie om te merken dat “dit” dus meer voor kwam. De kinderen uit die gezinnen gingen er in ieder geval een stuk volwassener mee om dan ik.
Inmiddels was mijn moeder aan het daten geslagen en zo ontmoette ze een aardige weduwnaar met twee dochters die toevallig dezelfde leeftijd hadden als Jules en ik. Jules had besloten dat ik de dikke mocht hebben en hij de leuke. Omdat Jules al een keer verkering had gehad dacht ik dat hij er verstand van had maar uiteindelijk koos ik toch liever voor een potje voetballen: dan maar geen verkering. De relatie tussen de man en mijn moeder liep na een paar maanden stuk en de dochters verdwenen daardoor eveneens uit beeld, zonder dat er sprake was van enige amoureuze interactie tussen de pubers.
Mijn ouders zijn altijd de beste vrienden gebleven. Hoewel mijn moeder het erg moeilijk heeft gehad de eerste jaren na de scheiding bleken de twee niet zonder elkaar te kunnen, overigens in de zuiver plantaardige zin van het woord. Zo gingen ze nog wel eens samen op vakantie en de hoogtijdagen verliepen altijd gezellig, ook als mijn vader een vriendje bij zich had.
Toen pa uiteindelijk ongeneeslijk ziek bleek in de zomer van 2006 besloten mijn ouders te hertrouwen, want de Van Leesten blijven onverbeterlijke romantici. Mijn moeder trok in bij mijn vader in het piepkleine appartementje aan de Amsterdamse Wallen. Daar heeft ze hem verzorgd tot aan zijn dood in maart 2007 en mijn moeder woont daar nu nog. Het is alleen een beetje jammer dat ze zich niet aan de afspraak hebben gehouden: toen ze bekend maakten te gaan hertrouwen stelden mijn broer en ik de strenge voorwaarde dat er dan wel een broertje of zusje bij moest komen maar dat is helaas niet gebeurd. Maar ja, je weet hoe het gaat met die ouders: je voedt ze op en dan krijg je dit…
Reacties
Een reactie posten