Leest meer!

Op mijn zesde kreeg mijn zelfbeeld een gevoelige deuk nadat de schooldokter had vastgesteld dat mijn ogen niet up-to-scratch waren: ik moest aan de bril. Jeugdige vierogen werden in die tijd nog gewoon wijsneus of professor genoemd en zelfs met mijn primitieve esthetisch inslag stelde ik vast dat ik het geen sieraad voor mijn tronie vond. Bovendien: Ivanhoe droeg toch ook geen bril? Gelukkig vond mijn moeder het wel schattig, hoewel ik dat nauwelijks als een geruststelling ervoer. Het feest werd compleet toen twee weken later bleek dat mijn broer Jules ook slechte ogen had en vanaf dat moment waren we de brildragende broertjes. Ik voelde dat niet als gedeelde smart. Ik denk eerder dat ik rond die tijd het begrip “nerd” heb uitgevonden, maar wil me daar niet over op de borst kloppen natuurlijk. Een van de minder erge montuurkeuzes uit die tijd, kwa haar echter... Alles went, zelfs een bril. Uiteindelijk zag ik dat er ook heus wel coole brildragers waren: John Lennon, mijn Fey...

Mijn moeder is dol op Ierland. Waar die fascinatie vandaan komt is geleerden nog een raadsel maar het feit ligt er. Mijn broer en ik zijn dan ook opgegroeid met muziek van The Dubliners: een stelletje luidruchtige harige mannen met een banjo die zingen over whisky, Wild Rovers en nog meer whisky. Niet echt waar ik op zat te wachten als puber, maar goed: mijn broer en ik beheerden de pick-up in Huize Van Leest tot onze spijt niet alleen. Een aantal jaren na de scheiding van mijn ouders besloot ma dat ze in haar eentje op vakantie wilde naar Ierland. Er was akelig weinig vakantiebudget maar -in tegenstelling tot onderhavige contractant- hield ze een nauwkeurige administratie bij en had ze letterlijk tot op de penny berekend wat ze daar kon stukslaan. Als ik me goed herinner lag het dagbudget rond de 12 gulden. Doortastend en charmant als ze is sloeg ze eenmaal ter plaatse een native aan de haak. Hoewel onze dappere moeder niet gehinderd werd door al te veel kennis van het Engels bleek ...

Op het centrale pleintje drinken we goeie koffie zonder hipsterflauwekul terwijl Gemma en ik de Portugese grijze golf gade slaan. Twee opa’s van minstens 145 jaar ieder bekijken routineus de voorbijlopende toeristen. Af en toe wordt er iets gemompeld totdat een geriatrische gabber van ze aan komt kachelen op zijn scootmobiel en zich bij hen voegt. Na een korte begroeting valt het gesprek tussen de drie stil en wordt er voornamelijk in de leegte gestaard. Ik schat dat Senhor Scootmobiel nog zo'n 10 procent van zijn eigen tanden in zijn mond heeft maar hij maakt dit meer dan goed met een indrukwekkend gevalletje struma. Lichamelijk ongemak van anderen werkt nooit bevordelijk op mijn eetlust dus leg mijn broodje kaas nog even terzijde. Fuseta ligt een kleine kilometer of 20 ten oosten van Faro en dat is het onaangeharkte deel van de Algarve. In dit "afvoerputje van Europa", zoals onze gastheer en importlocal Don Arturo Van Amerongen deze streek omschrijft, zijn de stranden...

Ooit, toen ik nog een jongeling was "mit lockigem Haar", bleek een leuk meiske uit een andere klas geïnteresseerd in mij. Voor haar 14 jaar was ze behoorlijk streetwise, in ieder geval wat roken betreft. Ik had nog nooit een sigaret (laat staan een meisje) aangeraakt maar vond dat ik nu niet kon verzaken en heb toen voor het eerst van m’n leven een peuk gerookt. Alles voor de liefde, nietwaar? Het meisje zelf bepotelen durfde ik als bleue 14-jarige nog niet. Tijdens mijn nicotine-doop rookte ik niet over m’n longen want ik had gehoord dat je daarvan in je broek ging pissen. Dat leek me geen goeie binnenkomer voor een eerste date. Het zou flauw van me zijn om dat arme schaap de schuld te geven van mijn uiteindelijke rookverslaving: vroeg of laat was ik toch wel voor de bijl gegaan want ik heb nou eenmaal een goeie neus voor idiote beslissingen. In mijn vriendenkring bijvoorbeeld waren al een paar stoere knullen die rookten, als onmisbare aanvulling op hun ontluikende ...

Als mijn broer Jules niet te bereiken is belt mijn 82-jarige moeder mij op als er iets mis gaat in haar digitale huishouden. Ze mag dan een vitale tachtiger zijn: de wonderen der computer ontaarden steevast in wilde paniek bij mijn arme moeke als het niet naar haar zin functioneert. Nou is Jules een echte vakman als het gaat om Microsoft Windows en het daaraan verbonden PC universum. Helaas voor mij en mijn ma is hij een weekje naar het zonnige Nice en de dekking daar schijnt extreem slecht te zijn en is daardoor helaas niet bereikbaar, zo verzekert hij mij. Mijn moeders' beeldmerk Als vervelende Apple-snob zijnde probeer ik in het dagelijks leven zo ver mogelijk uit de buurt te blijven van Windows (Satan’s Eigen Besturingsysteem) maar het zet mij wel op achterstand als ze uit pure armoede dan maar Vincenzo’s Helpdesk belt. Natuurlijk wil ik niet lullig doen want moeders zit toch maar mooi achter de computer en dat kunnen veel van haar generatiegenoten niet zeggen. Bovendie...

Zomer in de Sixties: terwijl de buurmeisjes uit ons trappenhuis aan De Zoom in Ede gezellig met hun ouders vertrokken naar het exotische Noord-Italië, bleef het gezin Van Leest fijn een stukje thuis. Op die leeftijd lijken zomervakanties eindeloos maar de verveling sloeg al na twee dagen toe zonder speelkameraadjes. Doktertje spelen zat er de komende tijd niet in en zelfs een potje voetbal verloor zijn glans na verloop van tijd. Er was dus geen ruk te beleven. Hoewel: het gevaarlijke kruispunt Bospoort-Oude Rijksweg, op een steenworp afstand van ons territorium, zorgde met regelmaat voor leven in de brouwerij als er weer een paar zondagsrijders op elkaar knalden. Met wat andere losers die niet op vakantie gingen renden de jeugdige ramptoeristjes naar het kruispunt bij het horen van gierende remmen, gevolgd door een genadeloze klap. Er is wat bloed vergoten op die plek. Een van de weinige zinnige herinrichtingsprojecten die de gemeente Ede later aanvatte was dan ook een voetgangerstun...

Er zijn bezigheden waaraan ik enorm plezier beleef maar waarin ik niet bijzonder getalenteerd ben. Ik word bijvoorbeeld altijd blij van koken. Mijn skills achter het fornuis zijn beperkt. Af en toe waag ik mij aan het bereiden van voedsel waarvan het ambitieniveau de twee ingrediënten overstijgt en ben vervolgens als een kleuter zo blij als het eindresultaat is binnen te houden. Ik mis de flair om zelf smaken te combineren en als gevolg daarvan ben ik aangewezen op kookboeken of de Allerhande-app. Belangrijk voor mij is om tot op de nanogram de in een recept aangegeven hoeveelheden te gebruiken en me strikt te houden aan de beschreven ingrediënten. Ik sta met open mond te kijken naar mensen die hierin creatief zijn en niet in blinde paniek raken als onverhoopt de chilipeper op is en deze zonder angst vervangen door cayennepeper. Zou er zoiets bestaan als culinair-autisme? "In the fine, Texas-tradition!" (ZZ-Top binnenhoes van Tres Hombres, 1973) De Suffe Hollandsche ...

Het kwartje valt nog niet als ik woensdag, net na het middaguur, mijn flatje aan de Zuid-Peterstraat uitstap en richting Hommelseweg loop. Dat is een kleine twintig meter. Ik loop de hoek om richting spoorviaduct en zie rood witte linten, een dwars op de weg geparkeerde politiewagen en wild gebarende agenten. Ik kijk achterom om te zien tegen wie ze het hebben en zie tot mijn verbazing nog meer druk gesticulerende mannen en vrouwen in blauw. Ik, de onnozele, begrijp uiteindelijk dat ze het tegen mij hebben. Zoveel politie-aandacht kan nooit goed zijn en loop snel het trappenhuis van mijn appartementencomplex weer in. Achteraf blijkt dat ik mij op een lousy paar meter van de gijzelnemer bevond die zich heeft verschanst in de politie-wijkpost op de hoek Zuid-Peterstraat-Hommelseweg. Sniper De Hommelseweg in de wijk Klarendal in Arnhem is - hoe zal ik het omschrijven - nogal levendig. Van alles wat: de hoogste coffeeshopdichtheid van de Veluwezoom, alle nationaliteiten ter wereld, k...

Jarenlang troostte ik mij zonder veel overtuiging met de gedachte dat het halen van mijn rijbewijs pas in mijn volgende leven prioriteit zou worden: deze editie zou het hem namelijk niet meer worden. Niet dat ik het niet geprobeerd heb maar vlak voor mijn geboorte stond ik kennelijk nog te dralen bij de balie Zinloze Kennis toen de Rijvaardigheid al werd uitgedeeld. Anderzijds knaagde het wel aan me: vorige week stond ik weer eens bij nacht en ontij op een bus te wachten in één of ander hellhole waar ik die dag een foto-opdracht had gedaan. Ik voelde me een hopeloos ouwe loser en de loodzware foto-tas droeg ook niet bij aan een goed humeur. Als je in de file staat kan je tenminste nog eens lekker de verwarming opstoken, Rammstein meeblèren en in je neus graven. Ik ben goed met cijfers zolang het onzinnige berekeningen betreft en kwam tot de treurige conclusie dat ik in mijn leven ongeveer een jaar heb weggegooid met het wachten op openbaar vervoer. Bewijsstuk A Begin jaren ’...

Mijn bescheiden carrière als verslaggever kwam in 1983 vanuit het niets in mijn schoot vallen. Een kennis van mij schreef recensies voor het plaatselijk nieuwsblad Ede-Stad van de bandjes die optraden in jongerencentrum Oktopus. De beste man was echter ontevreden over het feit dat de hoofdredacteur het waagde zijn stukken voor publicatie geschikt te maken en vroeg of ik geen interesse had om het van hem over te nemen. Waarom hij dat uitgerekend mij vroeg was een raadsel: misschien speelde mee dat ik een bril droeg en derhalve intellectueel. Eindstand was dat ik er wel oren naar had. Eerst even over Oktopus: iedere rechtgeaarde Edenaar waarschuwde in die dagen zijn of haar kinderschare voor de verderfelijke invloed van dit alternatieve uitgaanscentrum. Het gerucht ging dat er uitsluitend hippies kwamen en er zelfs drugs werden gebruikt. De vrije seks kon dan ook niet ver weg zijn en in het behoudende heidedorp deed men niet aan die viezigheid. Kortom: allemaal redenen om daar als jong...

Als ik ergens een hekel aan heb op Facebook zijn het de ongevraagde meldingen van vrienden als ze iets mankeren ("...vanochtend waren de aambeien alweer groter!”, gevolgd door 180 likes) maar in dit geval gaat het om iets echt afschuwelijks, en wel De Mannengriep. Ik vond het al zo vreemd: heel Nederland liep te snotteren terwijl ik in relatieve gezondheid door het leven huppelde. Maar ik kan u meedelen dat de man met de hamer vorige week ook mijn deur heeft ingeslagen dus ik hoef me niet meer buitengesloten te voelen. Als ik gierende griepvirusjes in mijn lijf heb moet ik niets doen waar enige hand-oog coördinatie bij gewenst is: eigenlijk kan ik alleen als een aardappelzak op de bank hangen en met tranen in mijn ogen mijmeren over mijn onvermijdelijke sterfelijkheid. Dat stelde mij wel in staat om veel tv te kijken en met het verkiezingscircus in full-swing was er veel te genieten. Bovendien ben ik een zwevende kiezer: ik kom er maar niet uit op wie ik moet stemmen 15 maart ...